DeWolff, Doornroosje Nijmegen

Nadat we per ongeluk in de rij voor BlØf waren aangesloten, kwamen we toch uiteindelijk in de Paarse Zaal van de nieuwe Doornroosje terecht waar DeWolff zou optreden. Het voorprogramma Faut Haut hadden we jammer genoeg gemist, maar niks mocht de pret drukken. Dat DeWolff voor alle leeftijden geschikt is, werd bevestigd door het zeer diverse publiek. Niet alleen studenten, ook kinderen en volwassenen knikte mee op hun muziek. 

Robin's solo's klinken niet alleen goddelijk,
ze zien er ook zo uit!

Het licht in de zaal ging uit en de geluidseffecten gingen aan. De drie heren betraden het podium. De band ging direct los en ze speelden het eerste nummer alsof het hun laatste alweer was. Pablo liet zich, volledig in extase, bijna op de grond vallen en sprong na een orgelsolo zo bovenop de Hammond orgel van toetsenist Robin, die een knijtervette solo uit zijn vingers knalde. “Are you ready to witness!’ riep Pablo in een tussenstukje. Het publiek wist nog niet zo goed wat ze daarop moesten antwoorden, waardoor Pablo zijn vraag met een hoge uithaal herhaalde: ‘ARE YOU READY TO WITNESS!?’ bulderde hij en weer mocht Robin een geweldige solo ten gehore brengen.

Na de opwarmertjes, die het bescheiden publiek een beetje los hadden moeten maken, verplaatste Robin zich naar de bongo’s en nam Pablo een koebel in zijn handen. Een volledig percussie intermezzo volgde, waarbij de Pablo en Robin lieten zien dat ze van meerdere markten thuis zijn. Pablo was zijn koebel echter al gauw beu en vervolgde zijn drumsolo door met zijn drumstok op de snaren van zijn gitaar te slaan. In één woord: Te gek!

Pablo die een drumsolo uitvoert op zijn gitaar

Na al dat wilde gedoe was het tijd voor een ballade, (“niet te verwarren met een rollade, ook lekker…”) opgedragen aan de meneer die vroeg of ze ook Madison gingen spelen. De ballade was een zeer mooie onderbreking in het concert en ik hoorde zelfs een paar mensen meezingen. Na de ballade bouwden ze hun concert weer rustig op met een soort Hoempapa/ 3/4^de maatsoort. Zelfs van zoiets oudbolligs als een walsje kan DeWolff pure, grauwe rock-’n-roll maken.

Het was een beetje jammer dat het publiek zo bescheiden was. Zo hier en daar bewogen wel wat mensen, maar het merendeel stond jammer genoeg stil. Ook wachtten de toeschouwers altijd heel netjes tot het nummer helemaal afgelopen was, voordat ze begonnen te klappen, terwijl solo’s in een nummer naar mijn mening, ook uitbundig applaus verdienen. De heren bleken het zelf niet zo heel erg te vinden, zij zetten een meesterlijk show neer en dat wisten ze.

Na een zeer lang nummer, volledig gebaseerd rond één toonladder, liepen de mannen het podium af. De band bleef gelukkig niet lang weg, ze waren namelijk even een pilsje halen. Het tweede gedeelte ging van start, met nog langere nummers, meer jamsessies en solo’s en de gouwe ouwe Don’t you go up in the sky, maar ze gingen nog verder terug in de tijd, ze speelden hun allereerste nummer, volgens Pablo genaamd: Het regent harder dan ik hebben kan (als grapje op BlØf, die in de zaal ernaast speelden).

Met een "viool"solo namen de heren afscheid van hun publiek

De voetjes gingen bij het voorlaatste nummer eindelijk van de vloer en de zaal ging nu pas helemaal los. Van mij hadden ze nog wel een uurtje door mogen spelen, ik was namelijk nog lang niet uitgeluisterd en uitgedanst. Het was weer een show zoals we die van DeWolff mogen verwachten. Vol energie, improvisaties en flauwe grapjes.      

Deze, en meer prachtige foto's zijn te vinden op www.doornroosje.nl