Morgen 1 januari 2015, kom jij eindelijk weer naar het diepe zuiden van Nederland!(: Morgenavond kan ik je weer in mijn armen sluiten, eindelijk! Dit is dus mijn allerlaatste brief naar jou. Eigenlijk vind ik het stiekem wel jammer dat ik niks meer voor je op papier kan zetten, maar ik zie ook uit naar een echt face to face gesprek. Geen verwarrend socialmedia gekletst, geen internetmisverstanden meer en geen What's App ruzie om niks.
Wat 2015 mij gaat brengen, blijft nog één groot gesloten boek. New years resolutions zijn zo 2014, ik ga gewoon het hele jaar over me heen laten komen. Ik zie wel waar nieuwe wegen openen en andere zich sluiten. Ik heb vooral zin in de zomer, lekker op vakantie, festivals bezoeken en genieten van mooi weer (ofja, in ieder geval geen sneeuw)... Samen gaan we er een mooi jaar van maken, daar ben ik helemaal zeker van!
Ja Krul, de woensdagavond zonder jou in mijn hoofd én op papier doorbrengen, zal even wennen zijn, maar ik heb genoeg nieuwe ideeën waar ik mijn tijd aan kan besteden. Ik ga er nu nog niets over zeggen, dat zie je wel in 2015.
Eigenlijk was dit briefje niet echt nodig, want ja, morgen ben je er toch, maar stiekem wilde ik je ook via dit medium een goede overgang naar het nieuwe jaar wensen, en onthoud: Niet te laat en niet te zaat! Want je mag je vlucht morgen niet missen!
Bestaande uit drie leden van Lambshade, de ex-drummer van Southern Sunrise, een violiste en het broertje van beloofde de Americana/Folk band Martinus het Voltcafé kippenvel te bezorgen op deze pre kerstavond, maar of de band echt een kerstgedachte heeft verspreid, lees je hier.
Het Voltcafé was omgebouwd tot een gezellige huiskamer met openhaard en de leden van Martinus droegen speciaal voor deze gelegenheid allemaal een kersttrui. Naast hun gewone repertoire bracht de band ook een paar kerstcovers ten gehoren. Na het eerste nummer kondigde zanger Ashwin Steps aan dat 'er iets spannends gaat gebeuren'. De leden van de band gingen dichter bij elkaar staan en de band zette zijn eerste kerstcover in. That was the worst Christmas ever! door Sufjan Stevens werd meerstemmig gezongen en er klonk een mooi stukje vioolsolo doorheen. Het nummer bracht een soort saamhorigheidssfeer in de zaal. Niet alleen de band kroop naar elkaar toe, ook het publiek ging dichter bij elkaar staan.
Na de rustige kerstcover ging de band er weer keihard tegenaan. Ze vervolgden hun set met clichématige liefdesliedjes die van akoestisch overgaan in rock en zo golven tussen een acoustic en Fullband feeling. De teksten mogen dan wel van het niveau ik hou van je, maar jij niet van mij zijn, muzikaal staat Martinus sterk in zijn schoenen.
Na deze nummers vraagt zanger Ashwin wederom om stilte, maar erg netjes gebeurt dit niet. Ik weet niet of het lag aan de monitoren die slecht afgesteld waren, of de mindere akoestiek in het café, maar ik vond het erg onbeschoft dat de artiest voor de rest van het optreden om complete stilte vroeg, omdat hij zich anders "niet kan concentreren". Dansen en lachen was nu totaal uitgesloten en de ambiance in de zaal sloeg van relaxt om in een gespannen sfeer.
Een openhaard, kersttruien en muziek, wat wil je nog meer?
Het nummer waar Martinus altijd mee eindigt, was deze avond gedegradeerd tot het voorlaatste nummer. True love wordt door de band bestempeld als verdrietig, maar persoonlijk vind ik het eerder naargeestig klinken. Het was het beste lied van de avond, maar eigenlijk niet zo geschikt als uitsmijter. Het nummer bevat een grote spanningsboog die eigenlijk nergens op een hoogtepunt komt. Door het nummer zonder hoogtepunt ver achteraan in de setlist te plaatsen, volgt er geen ontlading meer en ga je als publiek eigenlijk met een onvoldaan gevoel naar huis.
Als afsluiter speelde de band nog een kerstnummertje. Wederom geen Mariah Carey, Jingle Bells of Wham!, het onbekende nummer Christmas must be tonight door The Band werd mooi vertolkt. Er werd niet meer gevraagd om een toegift en eindelijk mochten we als publiek onze mond weer openen. De nieuwe EP van Martinus klinkt heel strak, maar hun live perfomances moeten ze nog een beetje bijschaven (of gewoon een betere geluidsman inhuren).
Kerstavond is alweer (bijna) om. Serious Request heeft Het Glazen Huis prachtig afgesloten, de cadeautjes zijn uitgepakt en de eerste kerstfilm hebben we ook weer gezien. De geliefde sneeuw viel jammer genoeg vandaag wederom in de vorm van regen, maar dat mocht de sfeer natuurlijk niet verpesten.
Vanmiddag gingen we, zoals dat bij ons thuis ieder jaar gebeurt, nog even last-minute kerstcadeaus kopen. Voor mij zijn daar, volledig volgens het plan, een paar mooie paardrijlaarzen uitgekomen, maar wanneer papa en mijn zusje samen gaan winkelen komen ze altijd met de gekste dingen thuis en vandaag was geen uitzondering.
Op weg naar de hamsterbenodigdheden in onze plaatselijke dierenwinkel, liepen we langs de kooien met vogels. Spontaan werden de twee volledig verliefd op de dwergpapegaaitjes en je raadt het al: we hebben twee nieuwe gezinsleden erbij.
Meet Pieternel en Isabel a.k.a Pietje en Ietje!(:
En wat is nou hartverwarmender dan twee dierenwinkelbeestjes een echt thuis te geven?(:
Merry Christmas en natuurlijk veel geluk, liefde en gezondheid toegewenst aan jou, je vrienden en jouw familie<3
Vorig weekend is er weer een eind gekomen aan X factor uk 2014. De live-shows zijn weer gedaan en de winnaar van dit seizoen is uitgeroepen. Leona Lewis, One Direction, Little Mix, Olly Murs, James Arthur, Misha B, Ella Henderson zijn allemaal voorbeelden van artiesten die mee hebben gedaan aan de show en hierdoor beroemd zijn geworden. Je hoeft niet eens te winnen, alleen al het meedoen aan de liveshow kan je al heel ver brengen. Zo heeft One Direction ook niet gewonnen en kijk waar ze nu staan.
Dit jaar was weer een erg goed seizoen. Hoe verder het einde naderde, hoe moeilijker ik het vond om te beslissen wie er van mij uit moest. De live-shows begonnen met zestien kandidaten, na negen weken waren er drie finalisten. Andrea Faustini, Fleur East en Ben Haenow streden om de titel. Hieronder staan drie filmpjes van liedjes, waarvan ik vind dat ze het de beste zijn gezongen:
Fleur East - Uptown Funk
Andrea Faustini - Listen
Ben Haenow - Man In The Mirror
Het finaleweekend begon op de zaterdag. De kandidaten hadden die week twee liedjes ingestudeerd. Één nummer moesten ze alleen zingen en één nummer zongen ze met een gastartiest. Ben zong met Ed Sheeran, dat was echt meesterlijk. Beide hebben ze zo'n heerlijke stem om naar te luisteren en deze combinatie kon niet beter. Andrea zong met Ella Henderson, dit was ook heel mooi. Wat ik hieraan heel leuk vond, was dat Ella twee jaar geleden aan de competitie mee heeft gedaan, maar zelf de finale helemaal niet heeft gehaald. Nu stond ze toch daar op het podium, maar dan als dé artiest. Fleur stond samen met Labrinth op het podium en dit was ook adembenemend goed. Ze zongen Beneath Your Beautiful en Fleur zong daar de stukken van Emily Sande. Aan het eind van de zaterdag viel één kandidaat af en dit was Andrea Faustini.
Het stemmen ging de hele nacht gewoon door en voor de zondag hadden de winners een single voorbereid die de twee overgebleven zangers zouden zingen. Ben en Fleur zongen dus beide hetzelfde nummer. Ik vond dat het nummer het beste bij de rauwe stem van Ben paste. Ook deden de finalisten hun beste optreden van de 10 liveshows nog eens over. Hierna was het tijd voor het bekendmaken van de winnaar!
De Winnaar van X Factor Uk is BEN HAENOW!
Hieronder is een filmpje van zijn winnaars single 'Something I Need'.
De beste acht doen mee aan de X Factor live tour dus zij hebben januari en februari al helemaal vol gepland met shows. Ik ben benieuwd welke kandidaten we allemaal terug gaan zien de volgende jaren, maar ik weet zeker dat ik Ben in de gaten ga houden.
Hier een lijst van de deelnemers van 1 naar 16:
1. Ben Haenow (over 25)
2. Fleur East (over 25)
3. Andrea Faustini (Boys)
4. Lauren Platt (Girls)
5. Stereo Kicks (Groups, een boyband bestaande uit 8 jonge jongens)
Eerst was ik overal bang voor. Ik durfde niet naar de tandarts en hield altijd een lampje aan in het donker. Ik durfde nooit met iemand te praten, zelfs niet met knappe mannen als jij. Ik weet niet meer precies wat er gebeurde die avond, ik stond gewoon opeens gezellig met je te kletsen en nu zien al mijn vrienden groen van jaloezie, want jij bent ook de man van hun dromen.
We gingen naar zo'n film. waarvan ik dacht dat jij die wel leuk zou vinden. Ik weet niet meer welke... Iets met een man die stopte met zijn baan en naar New York verhuisde... Er zat ook nog een cowboy in, die zich verstopte voor zichzelf, en een vrouw die door iedereen op een voetstuk werd geplaatst. Er was geen happy end, dat weet ik wel nog heel zeker. De man en de vrouw gingen namelijk uit elkaar.
Gelukkig zijn wij wel nog bij elkaar en ik wil graag weten of je nog bij me zal blijven? Ik zou namelijk niet weten hoe ik zonder jou nog verder moet. Jij bent eigenlijk heel far out of my league en je zou naar mijn mening ook makkelijk met je hoofd op tv kunnen.
Het moment dat ik wist dat je echt bij mij hoorde, was toen we samen naar het strand gingen. Je rende naar de branding, ging steeds dieper het donkere water in. Toen wist ik, dat ik altijd aan jouw kant zou willen staan. Ik wist dat ik van je hield, toen je dat ene nummer zong, waarvan je de tekst niet kende. Ik was wel een beetje verontwaardigd, want het was mijn lievelingsnummer dat jij verkeerd zong.
Everything you hear tonight will be played for the first time. And after tonight, it will never be played again. We hope you will enjou it.
Foldertje dat uitgedeeld werd op het concert(:...
Muziek is een samenspel van instrumenten, stemmen en andere geluiden. Op de mooie folder, gemaakt door Kyteman himself, komen al deze aspecten bij elkaar. De lijnen binnen de cirkel verbinden elkaar en representeren de verschillende klanken van The Kyteman Orchestra, die in harmonie of juist in complete chaos samenkomen, elkaar doorkruisen en verbinden. Iedere show van The Jam Sessions is anders en Kyteman maakt duidelijk dat zijn shows daardoor of heel vet, of misschien juist wel verschrikkelijk kunnen zijn. Woensdag was gelukkig enkel sprake van het eerste.
Het concert begon met stilte. Rustig, kalm zetten de eerste instrumenten in en er wordt een mega spanningsveld opgebouwd, het publiek keek ademloos toe. Wachtte op de ontlading, die Kyteman maar bleef uitstellen. Met enkel één gebaar naar zijn muzikanten werd de spanning eindelijk opgeheven en barstte er een onweer van geluid los. Wanneer je dacht dat het orkest niet meer sterker kon spelen, doen de muzikanten er nog een schepje bovenop om dan opeens, het geluid helemaal op te laten lossen in niets. De piano bleef over, en het opbouwen begon weer helemaal opnieuw,
De fenomenale bastrombonesolo!(:
Nu is het ook tijd voor de twee rappers. "I want to sail the seven seas" zingen ze, roepen ze, krijsen ze. Ondersteund door een dik matras van geluid, dat het geheel bijna surrealistisch laat aanvoelen. De vrijheid waar de rappers naar verlangen, wordt benadrukt door de beklemmende klanken van het orkest. Emoties worden zeer goed weergegeven en de spanning is om te snijden. Hoe zal dit verhaal aflopen? Wederom in stilte, doodse stilte.
Er wordt weer een nieuw akkoordenschema geïntroduceerd. Het concert wordt lichter, vrolijker en de bastrombonist knalt een solo uit zijn instrument waar -volgens mij- zelfs Kyteman van onder de indruk was. De dirigent stopt namelijk met dirigeren en gaat op de grond zitten. Hij kijkt toe, luistert hoe de solist zijn solo ten gehore brengt. Hij maakt deel uit van het publiek, bekijkt zijn eigen show. Na het solostuk breekt het eerste grote applaus los. De belichting op het podium verandert in de lijnen die ook op de folder te zien zijn.
Kyteman op de bugel
Wederom is er plek voor een trombonesolo, maar nu krijgt de muzikant geen vrij spel, hij wordt uitgedaagd door de trompettist en er ontstaat een heuse brassbattle. Na dit stuk kan Kyteman het niet meer laten en pakt hij zijn bugel erbij om een zeer gevoelige solo ten gehore te brengen. In de stijl van zijn grote hit Sorry raakt hij bij menigeen de gevoelige snaar, wat is deze man muzikaal!
Het concert eindigt in een volledige kakofonie aan geluid. Alle instrumentgroepen hebben hun skills ten gehore gebracht en de solisten hebben hun talenten geshowd. Of het hele concert volledig improvisatie was, laat ik aan de echte critici over, maar goed was het wel!
Bekijk hier alle foto's van het concert, gemaakt door Doornroosje
De kerstboom staat al op, de kerstverlichting hangt, de kaarsjes branden, de kerstmuziek staat non-stop aan en alle andere versiering die kerstmis kerstmis maakt staat klaar.
But I still have to take finals!
Nog een week en dan pas heb ik vakantie.
Nog even volhouden dus!
Aan alle mensen die ook nog tentamens hebben: 'I Feel you'
"Moeders, houd uw dochters binnen!" Is de uitsmijter van Arie's House Bands facebookevent, en dat was maar goed ook. Want niet iedere dochter kan zo'n stel gruwelijk woest-aantrekkelijke muzikanten handelen. De driekoppige-geschiedenisformatie-plus-één trakteerde hun Aries House Bands Beliebers op een puik staaltje rockcovers afgelopen donderdag in hét studentenmuziekcafé van Nijmegen.
Het Very Special Limited Edition Public Concert(in het kort VSLEPC) begon door gebrek aan publiek een uur later dan gepland, wat bij dit soort aangelegenheden niet heel uitzonderlijk is. Toen Dollars lekker volgelopen was met gezellige mensen betrad de band het podium en begon, na een denderende aankondiging van de barman, aan hun setlist.
Het eerste nummer is bij mij niet blijven hangen, het kwam ook niet zo heel goed uit de verf. Gelukkig begon de band in het tweede nummer lekker los te komen en kregen de heren met hun Black Keys cover Lonely boy het publiek aan het dansen. De toon was gezet, de sfeer gemaakt en Aries House Band vervolgde hun setlist met het altijd aanstekelijke Steady as she goes. Overal om me heen werd geknikt, gedanst en gezongen.De band sloot het eerste gedeelte van hun set af met Tribute van Tenacious D. De Pick of destiny liefhebbers wisten dit zeer te waarderen, want ze zongen uit volle borst mee.
De zanger wisselt een verleidelijke blik uit met de gitarist
Na de pauze ging de rookmachine aan en werd het concert met evenveel energie weer hervat. De covers waren allemaal even goed opgebouwd en de gitarist wist tussendoor nog een paar catchy gitaarsolo's uit zijn vingers te knallen. De zanger kon zijn stem goed aan de verschillende rocknummers aanpassen, maar zijn interactie met het publiek was jammer genoeg zeer gering. Zijn ogen waren vooral op de grond, het plafond en zijn bandgenoten gericht. Geen enkel meisje waarmee hij voorafgaand aan het concert nog gezellig stond te kletsen, werd even diep in de ogen gekeken. Dit kon echter de pret niet drukken. Het publiek was lekker los en hoe verder het concert tot zijn einde kwam. hoe harder er mee werd gezongen en hoe uitbundiger er gedanst werd. Bij het bekende nummer Take me out van Franz Ferdinand werd zelfs met de gitaarpartij keihard meegeschreeuwd. Aan het einde van de setlist vlogen de slipjes het podium op en werd er gesmeekt om nog een nummertje, maar de mannen waren er klaar mee. Ze verlieten het podium en Joost mag weten wanneer deze muzikanten weer hun Arie's House BandBeliebers mogen verblijden met fijne rockcovertjes en opzwepende meezingers.
Niet zo'n heel interessante boeken lezen, hoort jammer genoeg ook bij de studie Nederlands. Bij dit soort romans probeer ik toch altijd iets van waarde uit de teksten te halen. Zo las ik gisteren Menuet van de grote schrijver Louis Paul Boon. Van de pubertijdsfase van het meisje in 'mijn paradijs' herken ik helemaal niks. Ik hoef niet zozeer alles aan te raken, alles ter discussie te stellen, maar wij leven dan ook in een tijd waarin discussie niet meer doodgezwegen wordt.
Jezelf losmaken uit de bestaande conventies is helemaal niet meer zo moeilijk, niet zo verboden als vroeger. Je wordt gewoon een beetje raar aangekeken, maar verder maakt het niets uit dat je "anders" bent dan andere, je bent een individu.
Wat ik wel terugvindt in het puberende meisje en in mezelf is het verlangen om te reizen, de wereld te ontdekken. Op mijn veertiende had ik dit gevoel echter helemaal niet. Ik vraag me ook af of er überhaupt veertienjarigen zijn die niet enkel weg willen uit hun vaste leefomgeving, maar ook echt dingen willen zien en ontdekken. De wereld willen proeven, voelen, ruiken en niet alleen maar op zoek zijn naar rozengeur en maneschijn.
Al bladerend door de novelle van Boon stuitte ik op de quote die bovenaan deze brief staat. Het meisje vertelt een soort mop. De hoofdpersoon van de mop wil helemaal naar Cuba, z'n vriend vraagt waarom hij zo ver weg wil gaan, waarop de hoofdpersoon antwoordt: 'ver van wat?'
Je kan natuurlijk makkelijk zeggen: ver van mijn vrienden, ver van mijn ouders, ver van mijn familie, ver van mijn hobbies, mijn liefde, mijn huisdieren, mijn buren, ver van het mooie park om de hoek, maar wanneer je de waarde van deze zaken niet meer hoog schat, of wanneer je deze dingen niet meer bezit, maakt het niet uit hoe ver je gaat. Je bent dan ver van niets.
Wij twee, lieve Krul, zijn eigenlijk helemaal niet zo ver van elkaar verwijderd, maar het voelt wel ver, want ik ben ver van jou. Ik ben technisch gezien nog veel verder weg van iemand uit Australië, maar deze persoon ken ik niet en mis ik ook niet ,waardoor het woord "ver" eigenlijk geen betekenis meer heeft...Gek hè? Of ben ik weer onzin aan het verkondigen...?
Detail van Brieflezend meisje van Johannes Vermeer. Knappe meid hè? ;)
Wist je dat iedere afbeelding van de werkelijkheid, toch niet de werkelijkheid weergeeft? Ik eerst ook niet, totdat ik moest leren voor het tentamen van het vak Anders Zien. Een vak over 'realisme' in kunst door de jaren heen.
In de schilderkunst was het natuurlijk makkelijk om de werkelijkheid te manipuleren. Hier een boompje, daar een bloemetje... Photoshop is eigenlijk helemaal zo nieuw nog niet, want ook op portretten werden puistjes en pukkeltjes weggehaald en kreeg de geportretteerde het perfecte uiterlijk van die tijd.
Maar zelfs, wanneer je een foto bekijkt die nog niet bewerkt of aangepast is, geeft dit nog niet de echte werkelijkheid weer. Gek, hè? Als fotograaf kies je namelijk het moment dat je vast legt en meestal is dit het moment waarop er iets uitzonderlijks gebeurt, of juist niet. je ziet alleen maar één rechthoekje uit de werkelijkheid, alles eromheen is eraf geknipt.
Een foto met een smartphone is toch altijd lelijker dan Real Life
Het is een beetje, alsof je een foto van de zon wil maken, of van een prachtig uitzicht. In het echt ziet het er mooi uit, maar op de foto lijkt het nergens op. Je kiest wanneer je een foto maakt, van wie en van wat, maar in de realiteit kies je helemaal niks. Je kiest zelf niet wie je wanneer tegenkomt in je leven. Een foto heeft meestal een duidelijke context, je weet nog wat er toen gebeurde, wat er aan de hand was. De realiteit heeft geen context, dingen gebeuren vaak zonder duidelijke reden.
Het vak heet Anders Zien, omdat je op een andere manier naar afbeeldingen gaat kijken. Eigenlijk heeft het vak best een sombere bedoeling: ons duidelijk maken dat de werkelijkheid niet weer te geven is. Het is hoe het is, je kan de werkelijkheid wel suggereren, maar niet nabootsen. Er is maar één werkelijkheid en dat is die waarin wij leven...
En op dit moment betekent die werkelijkheid voor mij: lekker warm in bed een brief naar jou typen, terwijl ik ben vergeten het grote licht uit te doen...:/ Kon ik maar met Photoshop het licht uit photoshoppen.
Nadat we per
ongeluk in de rij voor BlØf waren aangesloten, kwamen we toch uiteindelijk in
de Paarse Zaal van de nieuwe Doornroosje terecht waar DeWolff zou optreden.
Het voorprogramma Faut Haut hadden we jammer genoeg gemist, maar niks mocht de
pret drukken. Dat DeWolff voor alle leeftijden geschikt is, werd bevestigd door
het zeer diverse publiek. Niet alleen studenten, ook kinderen en volwassenen
knikte mee op hun muziek.
Robin's solo's klinken niet alleen goddelijk, ze zien er ook zo uit!
Het licht in
de zaal ging uit en de geluidseffecten gingen aan. De drie heren betraden het
podium. De band ging direct los en ze speelden het eerste nummer alsof het hun
laatste alweer was. Pablo liet zich, volledig in extase, bijna op de grond vallen en
sprong na een orgelsolo zo bovenop de Hammond orgel van toetsenist Robin, die
een knijtervette solo uit zijn vingers knalde. “Are you ready to witness!’ riep
Pablo in een tussenstukje. Het publiek wist nog niet zo goed wat ze daarop
moesten antwoorden, waardoor Pablo zijn vraag met een hoge uithaal herhaalde:
‘ARE YOU READY TO WITNESS!?’bulderde
hij en weer mocht Robin een geweldige solo ten gehore brengen.
Na de
opwarmertjes, die het bescheiden publiek een beetje los hadden moeten maken,
verplaatste Robin zich naar de bongo’s en nam Pablo een koebel in zijn handen.
Een volledig percussie intermezzo volgde, waarbij de Pablo en Robin lieten zien
dat ze van meerdere markten thuis zijn. Pablo was zijn koebel echter al gauw beu en vervolgde zijn drumsolo door met zijn drumstok op de snaren van zijn
gitaar te slaan. In één woord: Te gek!
Pablo die een drumsolo uitvoert op zijn gitaar
Na al dat
wilde gedoe was het tijd voor een ballade, (“niet te verwarren met een rollade,
ook lekker…”) opgedragen aan de meneer die vroeg of ze ook Madison gingen spelen. De ballade was een zeer mooie onderbreking
in het concert en ik hoorde zelfs een paar mensen meezingen. Na de ballade
bouwden ze hun concert weer rustig op met een soort Hoempapa/ 3/4de
maatsoort. Zelfs van zoiets oudbolligs als een walsje kan DeWolff pure, grauwe rock-’n-roll maken.
Het was een
beetje jammer dat het publiek zo bescheiden was. Zo hier en daar bewogen wel
wat mensen, maar het merendeel stond jammer genoeg stil. Ook wachtten de
toeschouwers altijd heel netjes tot het nummer helemaal afgelopen was, voordat
ze begonnen te klappen, terwijl solo’s in een nummer naar mijn mening, ook
uitbundig applaus verdienen. De heren bleken het zelf niet zo heel erg te
vinden, zij zetten een meesterlijk show neer en dat wisten ze.
Na een zeer
lang nummer, volledig gebaseerd rond één toonladder, liepen de mannen het podium
af. De band bleef gelukkig niet lang weg, ze waren namelijk even een pilsje
halen. Het tweede gedeelte ging van start, met nog langere nummers, meer
jamsessies en solo’s en de gouwe ouwe Don’t
you go up in the sky, maar ze gingen nog verder terug in de tijd, ze
speelden hun allereerste nummer, volgens Pablo genaamd: Het regent harder dan ik hebben kan (als grapje op BlØf, die in de
zaal ernaast speelden).
Met een "viool"solo namen de heren afscheid van hun publiek
De voetjes
gingen bij het voorlaatste nummer eindelijk van de vloer en de zaal ging nu pas
helemaal los. Van mij hadden ze nog wel een uurtje door mogen spelen, ik was
namelijk nog lang niet uitgeluisterd en uitgedanst. Het was weer een show zoals
we die van DeWolff mogen verwachten. Vol energie, improvisaties en flauwe
grapjes.
Morgen 1 januari 2015, kom jij eindelijk weer naar het diepe zuiden van Nederland!(: Morgenavond kan ik je weer in mijn armen sluiten, eindelijk! Dit is dus mijn allerlaatste brief naar jou. Eigenlijk vind ik het stiekem wel jammer dat ik niks meer voor je op papier kan zetten, maar ik zie ook uit naar een echt face to face gesprek. Geen verwarrend socialmedia gekletst, geen internetmisverstanden meer en geen What's App ruzie om niks.
.jpg)
.jpg)
.png)
.jpg)
