Lieve Krul; Tot volgend jaar

Lieve Krul,

Morgen 1 januari 2015, kom jij eindelijk weer naar het diepe zuiden van Nederland!(: Morgenavond kan ik je weer in mijn armen sluiten, eindelijk! Dit is dus mijn allerlaatste brief naar jou. Eigenlijk vind ik het stiekem wel jammer dat ik niks meer voor je op papier kan zetten, maar ik zie ook uit naar een echt face to face gesprek. Geen verwarrend socialmedia gekletst, geen internetmisverstanden meer en geen What's App ruzie om niks.

Wat 2015 mij gaat brengen, blijft nog één groot gesloten boek. New years resolutions zijn zo 2014, ik ga gewoon het hele jaar over me heen laten komen. Ik zie wel waar nieuwe wegen openen en andere zich sluiten. Ik heb vooral zin in de zomer, lekker op vakantie, festivals bezoeken en genieten van mooi weer (ofja, in ieder geval geen sneeuw)... Samen gaan we er een mooi jaar van maken, daar ben ik helemaal zeker van!

Ja Krul, de woensdagavond zonder jou in mijn hoofd én op papier doorbrengen, zal even wennen zijn, maar ik heb genoeg nieuwe ideeën waar ik mijn tijd aan kan besteden. Ik ga er nu nog niets over zeggen, dat zie je wel in 2015.

Eigenlijk was dit briefje niet echt nodig, want ja, morgen ben je er toch, maar stiekem wilde ik je ook via dit medium een goede overgang naar het nieuwe jaar wensen, en onthoud: Niet te laat en niet te zaat! Want je mag je vlucht morgen niet missen!

Een laatste, dikke liefs en tot volgend jaar!(:



 

Ave Martinus, Volt Sittard

Martinus in de kerstoutfit (:

Bestaande uit drie leden van Lambshade, de ex-drummer van Southern Sunrise, een violiste en het broertje van beloofde de Americana/Folk band Martinus het Voltcafé kippenvel te bezorgen op deze pre kerstavond, maar of de band echt een kerstgedachte heeft verspreid, lees je hier. 

Het Voltcafé was omgebouwd tot een gezellige huiskamer met openhaard en de leden van Martinus droegen speciaal voor deze gelegenheid allemaal een kersttrui. Naast hun gewone repertoire bracht de band ook een paar kerstcovers ten gehoren. Na het eerste nummer kondigde zanger Ashwin Steps aan dat 'er iets spannends gaat gebeuren'. De leden van de band gingen dichter bij elkaar staan en de band zette zijn eerste kerstcover in. That was the worst Christmas ever! door Sufjan Stevens werd meerstemmig gezongen en er klonk een mooi stukje vioolsolo doorheen. Het nummer bracht een soort saamhorigheidssfeer in de zaal. Niet alleen de band kroop naar elkaar toe, ook het publiek ging dichter bij elkaar staan.

Na de rustige kerstcover ging de band er weer keihard tegenaan. Ze vervolgden hun set met clichématige liefdesliedjes die van akoestisch overgaan in rock en zo golven tussen een acoustic en Fullband feeling. De teksten mogen dan wel van het niveau ik hou van je, maar jij niet van mij zijn, muzikaal staat Martinus sterk in zijn schoenen.

Na deze nummers vraagt zanger Ashwin wederom om stilte, maar erg netjes gebeurt dit niet. Ik weet niet of het lag aan de monitoren die slecht afgesteld waren, of de mindere akoestiek in het café, maar ik vond het erg onbeschoft dat de artiest voor de rest van het optreden om complete stilte vroeg, omdat hij zich anders "niet kan concentreren". Dansen en lachen was nu totaal uitgesloten en de ambiance in de zaal sloeg van relaxt om in een gespannen sfeer.

Een openhaard, kersttruien en muziek, wat wil je nog meer?

Het nummer waar Martinus altijd mee eindigt, was deze avond gedegradeerd tot het voorlaatste nummer. True love wordt door de band bestempeld als verdrietig, maar persoonlijk vind ik het eerder naargeestig klinken. Het was het beste lied van de avond, maar eigenlijk niet zo geschikt als uitsmijter. Het nummer bevat een grote spanningsboog die eigenlijk nergens op een hoogtepunt komt. Door het nummer zonder hoogtepunt ver achteraan in de setlist te plaatsen, volgt er geen ontlading meer en ga je als publiek eigenlijk met een onvoldaan gevoel naar huis.

Als afsluiter speelde de band nog een kerstnummertje. Wederom geen Mariah Carey, Jingle Bells of Wham!, het onbekende nummer Christmas must be tonight door The Band werd mooi vertolkt. Er werd niet meer gevraagd om een toegift en eindelijk mochten we als publiek onze mond weer openen. De nieuwe EP van Martinus klinkt heel strak, maar hun live perfomances moeten ze nog een beetje bijschaven (of gewoon een betere geluidsman inhuren).           

Foto's via Martinus en Volt

Lieve Krul; Christmassurprise

Lieve Krul,

Kerstavond is alweer (bijna) om. Serious Request heeft Het Glazen Huis prachtig afgesloten, de cadeautjes zijn uitgepakt en de eerste kerstfilm hebben we ook weer gezien. De geliefde sneeuw viel jammer genoeg vandaag wederom in de vorm van regen, maar dat mocht de sfeer natuurlijk niet verpesten.

Vanmiddag gingen we, zoals dat bij ons thuis ieder jaar gebeurt, nog even last-minute kerstcadeaus kopen. Voor mij zijn daar, volledig volgens het plan, een paar mooie paardrijlaarzen uitgekomen, maar wanneer papa en mijn zusje samen gaan winkelen komen ze altijd met de gekste dingen thuis en vandaag was geen uitzondering.

Op weg naar de hamsterbenodigdheden in onze plaatselijke dierenwinkel, liepen we langs de kooien met vogels. Spontaan werden de twee volledig verliefd op de dwergpapegaaitjes en je raadt het al: we hebben twee nieuwe gezinsleden erbij.

Meet Pieternel en Isabel a.k.a Pietje en Ietje!(:

En wat is nou hartverwarmender dan twee dierenwinkelbeestjes een echt thuis te geven?(:

















Merry Christmas en natuurlijk veel geluk, liefde en gezondheid toegewenst aan jou, je vrienden en jouw familie<3

Liefs

X factor UK

Vorig weekend is er weer een eind gekomen aan X factor uk 2014. De live-shows zijn weer gedaan en de winnaar van dit seizoen is uitgeroepen. Leona Lewis, One Direction, Little Mix, Olly Murs, James Arthur, Misha B, Ella Henderson zijn allemaal voorbeelden van artiesten die mee hebben gedaan aan de show en hierdoor beroemd zijn geworden. Je hoeft niet eens te winnen, alleen al het meedoen aan de liveshow kan je al heel ver brengen. Zo heeft One Direction ook niet gewonnen en kijk waar ze nu staan.

Dit jaar was weer een erg goed seizoen. Hoe verder het einde naderde, hoe moeilijker ik het vond om te beslissen wie er van mij uit moest. De live-shows begonnen met zestien kandidaten, na negen weken waren er drie finalisten. Andrea Faustini, Fleur East en Ben Haenow streden om de titel. Hieronder staan drie filmpjes van liedjes, waarvan ik vind dat ze het de beste zijn gezongen:

  Fleur East - Uptown Funk

Andrea Faustini - Listen

Ben Haenow - Man In The Mirror

Het finaleweekend begon op de zaterdag. De kandidaten hadden die week twee liedjes ingestudeerd. Één nummer moesten ze alleen zingen en één nummer zongen ze met een gastartiest. Ben zong met Ed Sheeran, dat was echt meesterlijk. Beide hebben ze zo'n heerlijke stem om naar te luisteren en deze combinatie kon niet beter. Andrea zong met Ella Henderson, dit was ook heel mooi. Wat ik hieraan heel leuk vond, was dat Ella twee jaar geleden aan de competitie mee heeft gedaan, maar zelf de finale helemaal niet heeft gehaald. Nu stond ze toch daar op het podium, maar dan als dé artiest. Fleur stond samen met Labrinth op het podium en dit was ook adembenemend goed. Ze zongen Beneath Your Beautiful en Fleur zong daar de stukken van Emily Sande. Aan het eind van de zaterdag viel één kandidaat af en dit was Andrea Faustini.

Het stemmen ging de hele nacht gewoon door en voor de zondag hadden de winners een single voorbereid die de twee overgebleven zangers zouden zingen. Ben en Fleur zongen dus beide hetzelfde nummer. Ik vond dat het nummer het beste bij de rauwe stem van Ben paste. Ook deden de finalisten hun beste optreden van de 10 liveshows nog eens over. Hierna was het tijd voor het bekendmaken van de winnaar!

De Winnaar van X Factor Uk is BEN HAENOW!

Hieronder is een filmpje van zijn winnaars single 'Something I Need'.

De beste acht doen mee aan de X Factor live tour dus zij hebben januari en februari al helemaal vol gepland met shows. Ik ben benieuwd welke kandidaten we allemaal terug gaan zien de volgende jaren, maar ik weet zeker dat ik Ben in de gaten ga houden.

Hier een lijst van de deelnemers van 1 naar 16:

1. Ben Haenow (over 25)

2. Fleur East (over 25)

3. Andrea Faustini (Boys)

4. Lauren Platt (Girls)

5. Stereo Kicks (Groups, een boyband bestaande uit 8 jonge jongens)

6. Stevi Richie (over 25)

7. Only The Young (Groups)

8. Jay James (Over 25)

9. Paul Akister (Boys)

10. Lola Saunders (Girls)

11. Jack Walton (Boys)

12. Jake Quickenden (Boys)

13. Cloe Jasmin (Girls)

14. Stephanie Nala (Girls)

15. Overload Generation (Groups)

16. Blond Electra (Groups)

Lieve Krul; Riptide

Lieve Krul,

Eerst was ik overal bang voor. Ik durfde niet naar de tandarts en hield altijd een lampje aan in het donker. Ik durfde nooit met iemand te praten, zelfs niet met knappe mannen als jij. Ik weet niet meer precies wat er gebeurde die avond, ik stond gewoon opeens gezellig met je te kletsen en nu zien al mijn vrienden groen van jaloezie, want jij bent ook de man van hun dromen.

We gingen naar zo'n film. waarvan ik dacht dat jij die wel leuk zou vinden. Ik weet niet meer welke... Iets met een man die stopte met zijn baan en naar New York verhuisde... Er zat ook nog een cowboy in, die zich verstopte voor zichzelf, en een vrouw die door iedereen op een voetstuk werd geplaatst. Er was geen happy end, dat weet ik wel nog heel zeker. De man en de vrouw gingen namelijk uit elkaar.
 
Gelukkig zijn wij wel nog bij elkaar en ik wil graag weten of je nog bij me zal blijven? Ik zou namelijk niet weten hoe ik zonder jou nog verder moet. Jij bent eigenlijk heel far out of my league en je zou naar mijn mening ook makkelijk met je hoofd op tv kunnen.

Het moment dat ik wist dat je echt bij mij hoorde, was toen we samen naar het strand gingen. Je rende naar de branding, ging steeds dieper het donkere water in. Toen wist ik, dat ik altijd aan jouw kant zou willen staan. Ik wist dat ik van je hield, toen je dat ene nummer zong, waarvan je de tekst niet kende. Ik was wel een beetje verontwaardigd, want het was mijn lievelingsnummer dat jij verkeerd zong.

Liefs,

The Kyteman Orchestra, Doornroosje Nijmegen

Everything you hear tonight will be played for the first time. And after tonight, it will never be played again. We hope you will enjou it.

Foldertje dat uitgedeeld werd op het concert(:... 

Muziek is een samenspel van instrumenten, stemmen en andere geluiden. Op de mooie folder, gemaakt door Kyteman himself, komen al deze aspecten bij elkaar. De lijnen binnen de cirkel verbinden elkaar en representeren de verschillende klanken van The Kyteman Orchestra, die in harmonie of juist in complete chaos samenkomen, elkaar doorkruisen en verbinden. Iedere show van The Jam Sessions is anders en Kyteman maakt duidelijk dat zijn shows daardoor of heel vet, of misschien juist wel verschrikkelijk kunnen zijn. Woensdag was gelukkig enkel sprake van het eerste. 

Het concert begon met stilte. Rustig, kalm zetten de eerste instrumenten in en er wordt een mega spanningsveld opgebouwd, het publiek keek ademloos toe. Wachtte op de ontlading, die Kyteman maar bleef uitstellen. Met enkel één gebaar naar zijn muzikanten werd de spanning eindelijk opgeheven en barstte er een onweer van geluid los. Wanneer je dacht dat het orkest niet meer sterker kon spelen, doen de muzikanten er nog een schepje bovenop om dan opeens, het geluid helemaal op te laten lossen in niets. De piano bleef over, en het opbouwen begon weer helemaal opnieuw,

De fenomenale bastrombonesolo!(:

Nu is het ook tijd voor de twee rappers. "I want to sail the seven seas" zingen ze, roepen ze, krijsen ze. Ondersteund door een dik matras van geluid, dat het geheel bijna surrealistisch laat aanvoelen. De vrijheid waar de rappers naar verlangen, wordt benadrukt door de beklemmende klanken van het orkest. Emoties worden zeer goed weergegeven en de spanning is om te snijden. Hoe zal dit verhaal aflopen? Wederom in stilte, doodse stilte.

Er wordt weer een nieuw akkoordenschema geïntroduceerd. Het concert wordt lichter, vrolijker en de bastrombonist knalt een solo uit zijn instrument waar -volgens mij- zelfs Kyteman van onder de indruk was. De dirigent stopt namelijk met dirigeren en gaat op de grond zitten. Hij kijkt toe, luistert hoe de solist zijn solo ten gehore brengt. Hij maakt deel uit van het publiek, bekijkt zijn eigen show. Na het solostuk breekt het eerste grote applaus los. De belichting op het podium verandert in de lijnen die ook op de folder te zien zijn.

Kyteman  op de bugel

Wederom is er plek voor een trombonesolo, maar nu krijgt de muzikant geen vrij spel, hij wordt uitgedaagd door de trompettist en er ontstaat een heuse brassbattle. Na dit stuk kan Kyteman het niet meer laten en pakt hij zijn bugel erbij om een zeer gevoelige solo ten gehore te brengen. In de stijl van zijn grote hit Sorry raakt hij bij menigeen de gevoelige snaar, wat is deze man muzikaal!

Het concert eindigt in een volledige kakofonie aan geluid. Alle instrumentgroepen hebben hun skills ten gehore gebracht en de solisten hebben hun talenten geshowd. Of het hele concert volledig improvisatie was, laat ik aan de echte critici over, maar goed was het wel!

Bekijk hier alle foto's van het concert, gemaakt door Doornroosje

Quote of the Day

This is me right now

De kerstboom staat al op, de kerstverlichting hangt, de kaarsjes branden, de kerstmuziek staat non-stop aan en alle andere versiering die kerstmis kerstmis maakt staat klaar.

But I still have to take finals!

Nog een week en dan pas heb ik vakantie.

Nog even volhouden dus!

Aan alle mensen die ook nog tentamens hebben: 'I Feel you'

Arie's House Band, Dollars Nijmegen

De mannen van Arie's House Band

"Moeders, houd uw dochters binnen!" Is de uitsmijter van Arie's House Bands facebookevent, en dat was maar goed ook. Want niet iedere dochter kan zo'n stel gruwelijk woest-aantrekkelijke muzikanten handelen. De driekoppige-geschiedenisformatie-plus-één trakteerde hun Aries House Bands Beliebers op een puik staaltje rockcovers afgelopen donderdag in hét studentenmuziekcafé van Nijmegen. 

Het Very Special Limited Edition Public Concert(in het kort VSLEPC) begon door gebrek aan publiek een uur later dan gepland, wat bij dit soort aangelegenheden niet heel uitzonderlijk is. Toen Dollars lekker volgelopen was met gezellige mensen betrad de band het podium en begon, na een denderende aankondiging van de barman, aan hun setlist. 

Het eerste nummer is bij mij niet blijven hangen, het kwam ook niet zo heel goed uit de verf. Gelukkig begon de band in het tweede nummer lekker los te komen en kregen de heren met hun Black Keys cover Lonely boy het publiek aan het dansen. De toon was gezet, de sfeer gemaakt en Aries House Band vervolgde hun setlist met het altijd aanstekelijke Steady as she goes. Overal om me heen werd geknikt, gedanst en gezongen.De band sloot het eerste gedeelte van hun set af met Tribute van Tenacious D. De Pick of destiny liefhebbers wisten dit zeer te waarderen, want ze zongen uit volle borst mee.  

De zanger wisselt een verleidelijke blik uit met de gitarist

Na de pauze ging de rookmachine aan en werd het concert met evenveel energie weer hervat. De covers waren allemaal even goed opgebouwd en de gitarist wist tussendoor nog een paar catchy gitaarsolo's uit zijn vingers te knallen. De zanger kon zijn stem goed aan de verschillende rocknummers aanpassen, maar zijn interactie met het publiek was jammer genoeg zeer gering. Zijn ogen waren vooral op de grond, het plafond en zijn bandgenoten gericht. Geen enkel meisje waarmee hij voorafgaand aan het concert nog gezellig stond te kletsen, werd even diep in de ogen gekeken. Dit kon echter de pret niet drukken. 


Het publiek was lekker los en hoe verder het concert tot zijn einde kwam. hoe harder er mee werd gezongen en hoe uitbundiger er gedanst werd. Bij het bekende nummer Take me out van Franz Ferdinand werd zelfs met de gitaarpartij keihard meegeschreeuwd. Aan het einde van de setlist vlogen de slipjes het podium op en werd er gesmeekt om nog een nummertje, maar de mannen waren er klaar mee. Ze verlieten het podium en Joost mag weten wanneer deze muzikanten weer hun Arie's House Band Beliebers mogen verblijden met fijne rockcovertjes en opzwepende meezingers.           

   

Lieve Krul; ver weg?

- "Waarom wil je zo ver weg?"

- "Ver.... van wat?"

Lieve Krul,

Niet zo'n heel interessante boeken lezen, hoort jammer genoeg ook bij de studie Nederlands. Bij dit soort romans probeer ik toch altijd iets van waarde uit de teksten te halen. Zo las ik gisteren Menuet van de grote schrijver Louis Paul Boon. Van de pubertijdsfase van het meisje in 'mijn paradijs' herken ik helemaal niks. Ik hoef niet zozeer alles aan te raken, alles ter discussie te stellen, maar wij leven dan ook in een tijd waarin discussie niet meer doodgezwegen wordt.

Jezelf losmaken uit de bestaande conventies is helemaal niet meer zo moeilijk, niet zo verboden als vroeger. Je wordt gewoon een beetje raar aangekeken, maar verder maakt het niets uit dat je "anders" bent dan andere, je bent een individu.  

Wat ik wel terugvindt in het puberende meisje en in mezelf is het verlangen om te reizen, de wereld te ontdekken. Op mijn veertiende had ik dit gevoel echter helemaal niet. Ik vraag me ook af of er überhaupt veertienjarigen zijn die niet enkel weg willen uit hun vaste leefomgeving, maar ook echt dingen willen zien en ontdekken. De wereld willen proeven, voelen, ruiken en niet alleen maar op zoek zijn naar rozengeur en maneschijn.    

Al bladerend door de novelle van Boon stuitte ik op de quote die bovenaan deze brief staat. Het meisje vertelt een soort mop. De hoofdpersoon van de mop wil helemaal naar Cuba, z'n vriend vraagt waarom hij zo ver weg wil gaan, waarop de hoofdpersoon antwoordt: 'ver van wat?' 

Je kan natuurlijk makkelijk zeggen: ver van mijn vrienden, ver van mijn ouders, ver van mijn familie, ver van mijn hobbies, mijn liefde, mijn huisdieren, mijn buren, ver van het mooie park om de hoek, maar wanneer je de waarde van deze zaken niet meer hoog schat, of wanneer je deze dingen niet meer bezit, maakt het niet uit hoe ver je gaat. Je bent dan ver van niets.  

Wij twee, lieve Krul, zijn eigenlijk helemaal niet zo ver van elkaar verwijderd, maar het voelt wel ver, want ik ben ver van jou. Ik ben technisch gezien nog veel verder weg van iemand uit Australië, maar deze persoon ken ik niet en mis ik ook niet ,waardoor het woord "ver" eigenlijk geen betekenis meer heeft...Gek hè? Of ben ik weer onzin aan het verkondigen...?

Liefs,

Lieve Krul; Anders zien

Lieve Krul,

Detail van Brieflezend meisje
van Johannes Vermeer.
Knappe meid hè? ;) 

Wist je dat iedere afbeelding van de werkelijkheid, toch niet de werkelijkheid weergeeft? Ik eerst ook niet, totdat ik moest leren voor het tentamen van het vak Anders Zien. Een vak over 'realisme' in kunst door de jaren heen.

In de schilderkunst was het natuurlijk makkelijk om de werkelijkheid te manipuleren. Hier een boompje, daar een bloemetje... Photoshop is eigenlijk helemaal zo nieuw nog niet, want ook op portretten werden puistjes en pukkeltjes weggehaald en kreeg de geportretteerde het perfecte uiterlijk van die tijd.


Maar zelfs, wanneer je een foto bekijkt die nog niet bewerkt of aangepast is, geeft dit nog niet de echte werkelijkheid weer. Gek, hè? Als fotograaf kies je namelijk het moment dat je vast legt en meestal is dit het moment waarop er iets uitzonderlijks gebeurt, of juist niet. je ziet alleen maar één rechthoekje uit de werkelijkheid, alles eromheen is eraf geknipt.

Een foto met een smartphone is toch altijd lelijker
dan Real Life

Het is een beetje, alsof je een foto van de zon wil maken, of van een prachtig uitzicht. In het echt ziet het er mooi uit, maar op de foto lijkt het nergens op. Je kiest wanneer je een foto maakt, van wie en van wat, maar in de realiteit kies je helemaal niks. Je kiest zelf niet wie je wanneer tegenkomt in je leven. Een foto heeft meestal een duidelijke context, je weet nog wat er toen gebeurde, wat er aan de hand was. De realiteit heeft geen context, dingen gebeuren vaak zonder duidelijke reden.

Het vak heet Anders Zien, omdat je op een andere manier naar afbeeldingen gaat kijken. Eigenlijk heeft het vak best een sombere bedoeling: ons duidelijk maken dat de werkelijkheid niet weer te geven is. Het is hoe het is, je kan de werkelijkheid wel suggereren, maar niet nabootsen. Er is maar één werkelijkheid en dat is die waarin wij leven...

En op dit moment betekent die werkelijkheid voor mij: lekker warm in bed een brief naar jou typen, terwijl ik ben vergeten het grote licht uit te doen...:/ Kon ik maar met Photoshop het licht uit photoshoppen.

Liefs,

DeWolff, Doornroosje Nijmegen

Nadat we per ongeluk in de rij voor BlØf waren aangesloten, kwamen we toch uiteindelijk in de Paarse Zaal van de nieuwe Doornroosje terecht waar DeWolff zou optreden. Het voorprogramma Faut Haut hadden we jammer genoeg gemist, maar niks mocht de pret drukken. Dat DeWolff voor alle leeftijden geschikt is, werd bevestigd door het zeer diverse publiek. Niet alleen studenten, ook kinderen en volwassenen knikte mee op hun muziek. 

Robin's solo's klinken niet alleen goddelijk,
ze zien er ook zo uit!

Het licht in de zaal ging uit en de geluidseffecten gingen aan. De drie heren betraden het podium. De band ging direct los en ze speelden het eerste nummer alsof het hun laatste alweer was. Pablo liet zich, volledig in extase, bijna op de grond vallen en sprong na een orgelsolo zo bovenop de Hammond orgel van toetsenist Robin, die een knijtervette solo uit zijn vingers knalde. “Are you ready to witness!’ riep Pablo in een tussenstukje. Het publiek wist nog niet zo goed wat ze daarop moesten antwoorden, waardoor Pablo zijn vraag met een hoge uithaal herhaalde: ‘ARE YOU READY TO WITNESS!?’ bulderde hij en weer mocht Robin een geweldige solo ten gehore brengen.

Na de opwarmertjes, die het bescheiden publiek een beetje los hadden moeten maken, verplaatste Robin zich naar de bongo’s en nam Pablo een koebel in zijn handen. Een volledig percussie intermezzo volgde, waarbij de Pablo en Robin lieten zien dat ze van meerdere markten thuis zijn. Pablo was zijn koebel echter al gauw beu en vervolgde zijn drumsolo door met zijn drumstok op de snaren van zijn gitaar te slaan. In één woord: Te gek!

Pablo die een drumsolo uitvoert op zijn gitaar

Na al dat wilde gedoe was het tijd voor een ballade, (“niet te verwarren met een rollade, ook lekker…”) opgedragen aan de meneer die vroeg of ze ook Madison gingen spelen. De ballade was een zeer mooie onderbreking in het concert en ik hoorde zelfs een paar mensen meezingen. Na de ballade bouwden ze hun concert weer rustig op met een soort Hoempapa/ 3/4^de maatsoort. Zelfs van zoiets oudbolligs als een walsje kan DeWolff pure, grauwe rock-’n-roll maken.

Het was een beetje jammer dat het publiek zo bescheiden was. Zo hier en daar bewogen wel wat mensen, maar het merendeel stond jammer genoeg stil. Ook wachtten de toeschouwers altijd heel netjes tot het nummer helemaal afgelopen was, voordat ze begonnen te klappen, terwijl solo’s in een nummer naar mijn mening, ook uitbundig applaus verdienen. De heren bleken het zelf niet zo heel erg te vinden, zij zetten een meesterlijk show neer en dat wisten ze.

Na een zeer lang nummer, volledig gebaseerd rond één toonladder, liepen de mannen het podium af. De band bleef gelukkig niet lang weg, ze waren namelijk even een pilsje halen. Het tweede gedeelte ging van start, met nog langere nummers, meer jamsessies en solo’s en de gouwe ouwe Don’t you go up in the sky, maar ze gingen nog verder terug in de tijd, ze speelden hun allereerste nummer, volgens Pablo genaamd: Het regent harder dan ik hebben kan (als grapje op BlØf, die in de zaal ernaast speelden).

Met een "viool"solo namen de heren afscheid van hun publiek

De voetjes gingen bij het voorlaatste nummer eindelijk van de vloer en de zaal ging nu pas helemaal los. Van mij hadden ze nog wel een uurtje door mogen spelen, ik was namelijk nog lang niet uitgeluisterd en uitgedanst. Het was weer een show zoals we die van DeWolff mogen verwachten. Vol energie, improvisaties en flauwe grapjes.      

Deze, en meer prachtige foto's zijn te vinden op www.doornroosje.nl 

Lieve Krul,

Weet je, het valt me op dat ik iedere week zo negatief ben. Ik meld nog alleen maar de slechte dingen. Deze week ga ik het dus niet hebben over de stomme voetballers in het café, alle tentamens die ik niet gehaald heb, mijn gemiste paardrijles, de fanfare die niet doorging, mijn super awkward wederontmoeting met oud-klasgenoten, mijn favo band There for tomorrow die ermee stopt en het feit dat ik gisteren met koud water moest douchen.

Nee, ik ga het hebben over de goeie dingen! Those little things in live that keep you going. En nee, ik gooi het dit keer ook niet over de nostalgische boeg. Ik blijf in het heden.

Wanneer ik zo terug ga graven in mijn geheugen over de leuke dingen die afgelopen week gebeurd zijn, blijft er in eerste instantie niet veel hangen (ik heb zelfs het lijstje met slechte dingen hierboven nog verder kunnen aanvullen...). Over slechte dingen kun je zo makkelijk schrijven, die blijven in je hoofd zitten, daar heb je eindeloos over nagedacht. Maar de goeie, leuke dingen komen eigenlijk alleen in flarden naar boven. Ik ga ze dus maar een beetje opsommen. Ik heb me voorgenomen tien gebeurtenissen te bedenken waarvan ik vorige week heb genoten. My happy-list:

1. Afgelopen vrijdag ben ik gaan Kruidvat-shoppen. Ik kom hier echt maar één keer in de drie maanden of zo, maar altijd vind ik het super leuk om shampoo's, conditioners en make-up uit te zoeken. Dit keer ging ik voor een hair repair shampoo, conditioner en hairspray van Schwartzkopf, en een lipliner en een eyeliner van Maxfactor (want die waren in de aanbieding!(:)

Hondje!(: let niet op 
mijn hoofd;p

2. Daarna kon ik het niet laten om nog de So Low binnen te lopen. Het is een beetje zo'n winkel als de Xenos. Allemaal te leuke prullaria om te laten liggen... Gelukkig ging ik alleen met praktische dingen naar buiten.

3. Zaterdag kwam het hondje van mijn oma even op visite. Echt zo'n knuffelschatje is dat, van hem word ik altijd helemaal vrolijk.(:

4. Zondagavond na het werk moest ik mijn taak als hulpzwartepiet nog even volbrengen en pepernoten gaan afleveren bij een vriendin. Ik ben misschien maar 10 minuten binnen geweest, maar het was direct gezellig. Natuurlijk hebben we iets afgesproken voor komend weekend!

5.  Maandag mocht ik een uur langer in bed blijven liggen! (niet opstaan om 6, maar om 7 uur.:D)

6. 's avonds was ik ook weer heel dankbaar voor het eten dat mama voor me in een bakje had gedaan.

Het is een begin....(:

7.  Gisteren heb ik de kaartjes voor het concert van DeWolff voor morgen gekocht(:

8. Ik mocht een onvindbaar boek van een vriendin lenen voor een schoolopdracht.

9. Ik heb mijn tumblr-wall verder af kunnen maken (:

10. Nu schrijf ik jou en ben ik vrolijk, want afgelopen week was toch wel leuk(:

  




Kijk Krul, ik kan best positief zijn. Ik laat niet op mijn kop zitten door tegenslagen. Voortaan ga ik, als ik een slechte week heb, lijstjes maken met de goede dingen die zijn gebeurd, want ik voel me nu helemaal prettig van binnen.(:

Voor ieder probleem is een oplossing en voor iedere slechte herinnering bestaan er tientallen goeie. Je moet alleen iets dieper graven en zo nu en dan een happy-list opstellen.

Liefs,
 

Right Girl, story based on a song - part 3 -

"She came back

Thought she had it all planned out

Went to marry some guy she had talked about 

A tear in her dress and a tear in her eye

And just like that her whole life flashed by

She won't remember what you said last night 

That if you ever needed someone to pick up the pieces in your life" 

Het was te voorspellen dat we even later beide niet meer konden stoppen met lachen en we waggelend op de boomstam zaten. We waren dichter tegen elkaar gaan zitten om steun bij elkaar te vinden.
‘Ik wist niet dat ik ooit nog zou kunnen lachen om het feit dat ik nog nooit een vriendje heb gehad.’ Ze keek me lachend aan. Haar mooie ogen staarde in de mijne en voor ik het door had, kon ik mezelf niet meer tegenhouden, ik zoende haar. Het was hemels, het kon niet beter. Haar lippen waren zo zacht. Ze schrok in eerste instantie, maar kuste me al snel terug. Haar handen vlochten zich door mijn haar en mijn handen gingen naar haar heupen. Langzaam gleed mijn hand over haar bovenbeen naar boven. De zoen werd heviger. Ik voelde haar handen tegen mijn bovenlichaam, ze zette druk en probeerde me naar achter te duwen. Ik wilde niet stoppen, het was zo fijn. Ze begon harder te duwen, met haar hoofd te draaien en geluiden te maken. Ik hield haar nog steviger vast, maar ze werkte niet mee. Ze gooide een been omhoog en gaf me een knietje, waardoor ik achterover viel en met mijn hoofd op de grond kwam. Delacour was helemaal overstuur en rende weg. Dat was het laatste wat ik zag die avond. Gelukkig zijn die spontane acties maar eens in het jaar, want ze zijn tot nu toe nog nooit goed afgelopen. I fucked up.


's Ochtends werd ik wakker door een fel licht dat in mijn ogen scheen. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het licht was te fel. Ik ging rechtop zitten en probeerde de knallende koppijn te negeren. Toen kwamen de herinneringen van afgelopen nacht terug. De avond begon zo goed, maar ik ben te ver gegaan. Ik was zo dom. Ik stond op en greep naar mij hoofd. ah shit, ik heb echt een aspirine nodig. Ik loop over straat terug naar het café, om mijn auto op te halen. Gelukkig waren we niet ver met de taxi gereden. Ik reed ongeconcentreerd naar huis en keek met een uitdrukkingsloos gezicht naar buiten toen ik haar zag. Ze stond daar te wachten op iets of iemand. Ik reed er langzaam heen, maar wachtte zo'n 40 meter voor haar. Misschien was ik verlegen, misschien wist ik gewoon niet hoe het verder moest en misschien wist ik gewoon niet wat ik moest zeggen. Toen ik mezelf eindelijk bij elkaar geraapt had, kwam er een taxi aangereden. Ze was weg. A chance i didn't take.


Daarna heb ik haar niet meer gezien. 

- 3 jaar later -

Ze kwam terug. Ik zag haar weer in hetzelfde café. Maar nu waren de rollen omgedraaid. Ik zag dat een paar mannen haar lastig vielen en ik liep erop af. 
'Hee!' Riep ik en de mannen keken om, 'stop dat!' Dit nam zij als een kans en wankelde zo snel mogelijk bij de mannen weg. De uitsmijter van het café had ook gemerkt dat iets niet helemaal in orde was en vatte de mannen bij de kraag. Nu greep ik mijn kans wel. Ik liep achter Delacour aan en hield haar tegen.Tranen rolde over haar wangen, die mannen waren niet zomaar vervelende mensen.

'Kom we gaan naar buiten,' zei ik en ik nam haar mee. 

'Ik dacht dat ik het goed had,' huilde ze toen we buiten op een bankje zaten. Ik snapte er niet zoveel van, maar ik liet haar uithuilen en wachtte tot ze verder vertelde.
'Ik dacht dat hij de persoon was, maar we hebben het nog geen half jaar getrouwd uitgehouden,' zei ze na een lange stilte.

Ik sloeg een arm om haar heen en het enige wat ik deed was luisteren. Ze vertelde en vertelde. Ik weet niet of het door de alcohol kwam of dat ze zich bewust was dat ik het was waar ze haar leven aan vertelde. Het enige wat ik nu in ieder geval kon doen. Was er voor haar zijn.

Op een gegeven moment begon het koud te worden buiten. Ik bracht haar met mijn auto naar mijn huis, want die man, zover ik begrepen had haar echtgenoot, kon misschien wel in haar huis zijn. Ze was in slaap gevallen in de auto dus ik droeg haar naar binnen en legde haar in bed, wilde haar niet wakker maken. Ik ging naast haar zitten en streelde zachtjes over haar hoofd. Ze was zo mooi, haar make-up was een beetje uitgelopen van het huilen, maar ik kon mijn ogen niet van haar af houden. Ik scheurde mijn blik los van haar en wilde koffie gaan zetten, maar ze hield me tegen. 'Please stay!' zei ze. Ik twijfelde even maar ging toen weer terug op het bed zitten.  

'If you ever need someone to pick up the pieces in your life,' fluisterde ik. 'I'll be there.'

Monday Evening Quote

"If you don't imagine, nothing ever happens at all"

Imagine is isn't perfect. Nothing ever happens like you imagine it will. 

That's true. 

But then again, if you don't imagine, nothing ever happens at all.

Imagining being someone else, or the world being something else, is the only way in. It's the only way inside someones of somethings head.

It's the machine that kills the fascist.

-- John Green, Paper Towns

Lieve Krul; Feestjes!(:

Lieve Krul,

Zoals je weet had ik afgelopen week niet één, maar twee feestjes ter ere van mijn verjaardag!(: Het pre- en after-master-voorlichtingsavond-feestje vond afgelopen donderdag in mijn studentenkamertje plaats, onze vierjaardag hielden we zaterdag. Het waren beide super gezellige feesten en ik zal ze hier, speciaal voor jou, in geuren en kleuren beschrijven.

Pre- en after-mastervoorlichtingsavond-feestje

Heel lelijke bedroom-selfie >.<

Voorafgaand aan de mastervoorlichtingsavond op de unie, waren we met z'n allen bij de snackbar tegenover mijn studentenhuis gaan eten. Ze hebben daar namelijk heerlijke friet speciaal! Direct daarna zijn we snel naar de unie gefietst voor onze mastervoorlichtingen. Samen met een paar andere feestgangers bezocht ik de master Linguïstiek en de master Communicatiewetenschappen. Beide zijn het zeer interessante masters. Jammer genoeg heb ik nog meerdere masters op het oog. Het zal dus nog moeilijk worden om een juiste beslissing te nemen... Veel tijd had ik echter niet om stil te staan bij mijn toekomst. Op de masteravond zelf kregen we als een gratis drankje aangeboden, hier zijn we dan ook het after-master-voorlichtingsavond-feestje begonnen.

Eenmaal op mijn kamer werden de blikjes bier opengetrokken en de glazen met wijn gevuld. De cadeaus werden opengemaakt. Er werd gekletst, gelachen en gezongen, zoals dat op ieder gezellig, authentiek feestje gaat. Hoe later het werd, hoe fouter onze muziekkeuze was. Uiteindelijk waren de Brabanders keihard aan het meezingen met Guus Meeuwis terwijl wij als Limburgers mee zaten te brullen op bekende carnavalshits. Het niveau daalde met de minuut, wat betekende dat het tijd was om naar de stad te gaan.

Jammer genoeg waren we allemaal zo kapot van een hele dag colleges, een voorlichtingsavond en keihard schreeuwen en zingen, dat we het maar tot drie uur volgehouden hebben. Eenmaal thuis viel ik ook direct als een blok in slaap...

Groepsfoto!<3

Vierjaardag

Een ware #foodgasm foto(:

Het feest zaterdag was van een heel andere koek, We deelden ons feest met z'n vieren, daarom besloten we van tevoren met de vier jarigen samen te koken en te eten. Na een speurtocht naar alle ingrediënten, gingen we als vier echte keukenprinsessen aan de slag. Tot onze verbazing smaakte de minimalistische pasta die we hadden gemaakt heerlijk. Gelukkig, want een goede bodem konden we wel gebruiken.

Na half negen begonnen onze eerste gasten binnen te druppelen. Niet alleen onze vaste vriendengroep, maar ook studie-, fanfare- en internetvrienden kwamen onze verjaardag vieren. Ik had nooit gedacht dat ik op mijn eigen feestje nieuwe mensen zou ontmoeten...;p

Toen we zo ongeveer compleet waren, was het tijd voor de cadeaus. Het meest interessante cadeau kregen we van Rick en Tom. De twee overhandigden ons namelijk een grote doos met lolly's, kaarsjes en een deurbel erop geplakt. Bij de doos kregen we zo'n plastic handschoen die je gratis krijgt op een tankstation. De doos zat vol met bladeren (en beestjes die nog tussen de bladeren zaten) en met z'n vieren moesten we grabbelen naar ons cadeau. Onderin de doos vonden we een wc-rol, pasteibakjes, een fleece dekentje en tomatenpuree... Geweldig...

Gezellig!

Zelf ben ik niet tot het einde gebleven, ik moest de dag erna gewoon weer vroeg opstaan om te gaan werken... Een beetje jammer, maar ik was na alle drukte en feestjes echt niet in een yolobui...  
Afgelopen maandag was ik helemaal kapot, maar het was het slaaptekort dubbel en dwars waard!

Liefs,


ps: De rest van de cadeaus die ik gekregen heb, laat ik een ander keertje zien, want ik heb nog niet alles... (iets met te laat besteld enzo...:P)
  

Ed Sheeran, Forest National Brussel

Ed Sheeran. De ginger met de gitaar. Ik denk dat bijna iedereen wel al eens van hem gehoord heeft. Ook live staat hij helemaal alleen op het podium, geen band die hem ondersteunt. Met enkel een pedalboard speelt hij meerdere gitaar- en zangstemmen.

Dinsdag 4 november speelde hij next door in het Belgische Brussel. Samen met een vriendin ben ik met de auto naar Brussel gereisd, zoiets mochten we gewoon niet missen. In Brussel is het
'wie het eerst komt, wie het eerst maalt'. Je moet dus op tijd komen. Wij wilden graag een staanplaats, want dan konden we in ieder geval goed dansen op zijn liedjes, ook wilden we een beetje vooraan staan. Uiteindelijk bleek dat de zaal al vroeger open was dan op het kaartje stond, waardoor de zaal al bijna helemaal vol stond.

Toen we aankwamen en we nog even naar de wc moesten, begon er opeens iemand te spelen. We kregen beide een lichte paniekaanval, maar het kon Ed niet zijn, hij begon toch pas over een uur!? Hij klonk ook niet als Ed.... We hebben snel geplast en zijn meteen naar de zaal gelopen, misschien hadden we ons vergist?. . We stonden nu best ver achteraan, maar aan het grote doek op de achtergrond konden we zien dat de artiest niet Ed was.

Het was Saint Raymond. (Hierdoor zal de zaal ook wel al eerder open zijn gegaan) Hij klonk echt heel goed, maar omdat wij nog bezig waren met naar binnen komen en met het zoeken van een kluisje en een staanplaats, heb ik er niet veel aandacht aan kunnen geven. Het enige nummer wat ik nog kon herinneren, was het laatste. Het was een erg leuk nummer, je kreeg er echt zin van om te dansen: "Fall at your Feet". Het was wel een goede opwarmer voor Ed Sheeran.

Na Saint Raymond moest er nog afgebroken worden en opgezet worden voor Ed. Ik was de klok maar in de gate aan het houden en de tijd kon maar niet sneller gaan. Ik had er zoveel zin in! Na een half uur was het dan eindelijk tijd! Ed was aan de beurt! We stonden best ver achteraan, maar we hadden hierdoor wel veel plaats en de grote koppen hadden precies een baan vrijgemaakt waardoor ik Ed hartstikke goed kon zien. Door ons gehaast waren we jammer genoeg onze telefoons vergeten in de auto. We konden dus geen foto's of filmpjes maken. De foto's wat hier in staan heb ik allemaal van Tumblr afgehaald.

Wat ik heel gaaf aan Ed vind is dat hij daar helemaal alleen op het podium staat. Met zijn gitaar en zijn board kan hij alles! Het lijkt me echt zwaar vermoeiend als 2 uur lang, je in je eentje alles moet spelen. Achter zich had hij grote led schermen. Ze stonden niet altijd allemaal aan. Op deze schermen zag je sowieso Ed spelen en af en toe kwam er een random beeld voorbij dat op het bijbehorende liedje was afgestemd en het ondersteunde.

De setlist

Het aller aller beste nummer van hem vind ik 'I See Fire' (De link verwijst naar de live versie van het concert in Brussel). Ik kan hier naar blijven luisteren en ik zou ook echt teleurgesteld zijn geweest als hij dit nummer niet had gespeeld.

Toen dit nummer werd ingezet was ik natuurlijk laaiend enthousiast en heb ik uit volle borst meegezongen. Dit nummer is geschreven voor The Desolation of Smaug, het tweede deel van The hobbit. Op de achtergrond waren op een gegeven moment ook beelden te zien van de draak uit de film.

Daarnaast vind ik Thinking Out Loud ook erg goed! Dit was het enige nummer dat hij met elektrische gitaar speelde.


Wat ook heel opmerkelijk was, was toen hij 'Afire Love' inzette. Ed speelde een hele tijd de eerste tonen van het nummer en in de microfoon zei hij 'Shh'. Hij probeerde iedereen in de zaal stil te krijgen. Steeds meer mensen hadden dit door en hielden hun mond dicht. Natuurlijk zijn er dan altijd een paar meiden die aandacht moeten krijgen en dan een keiharde gil geven. Deze keer schudde hij langzaam zijn hoofd, om duidelijk te maken dat dat niet de bedoeling is. Hij kreeg gewoon de hele zaal stil. Meer dan 8.000 man hielden volledig hun mond. Het enige wat we mochten doen, was meezingen verder niks en dat kreeg hij helemaal alleen voor elkaar.

Kortom, het was een mega concert! Als hij nog eens in de buurt is, ben ik de eerste die een kaartje heeft. Het concert was zo goed! Ik heb zo genoten! 

De foto die hij op Instagram heeft gezet. Ik sta ver achteraan, midden links, achter de spandoeken.

Deze man weet precies waar hij mee bezig is. Perfect.