The Songbird Sessions, Tivoli Vredenburg Utrecht

Vorige week zaterdag waren Marit en ik een dagje in Utrecht, om daar ’s avonds, in de Tivoli Vredenburg, The Songbird Sessions bij te wonen. Het festivalprogramma bestond uit vooraanstaande singer songwriters uit Engeland, Zweden en Utrecht. De artiesten waren over twee podia verdeeld. Helemaal bovenin Cloud 9 speelden de internationale artiesten en een verdieping lager de lokale talenten. Om en om werkten ze hun setlists af, zodat het publiek niets hoefde te missen. We hebben meegezongen, meegedanst en meegelachen, en ook al bestond de hele avond uit Oehoe’s, aaha’s en oho’s en had iedere artiest wel een nummer over zijn eerste liefde ten gehore gebracht, toch wisten de verschillende muzikanten de avond zeer divers te maken.

Roo Panes

Zonder band kon Roo Panes toch een goede performance
neerzetten! (:

Terwijl de zaal langzaam vol druppelde, opende de Britse singer songwriter de avond met zijn warme, kalme klanken. De muzikant was een typische, nuchtere Engelsman, die, naar mijn mening, nog niet zo gewend was aan het feit dat er mensen speciaal voor hem naar shows komen kijken. Hij stond erg onwennig op het podium en je merkte dat hij zijn strijkers en band miste, want hij zei dat we bij zijn nummers maar een full band erbij moesten fantaseren. Dit was natuurlijk helemaal niet nodig, want Panes’ stem was helemaal on point en aan zijn gitaarspel was al helemaal niets op te merken. Hij had helemaal geen band nodig, om de zaal te kunnen vullen met zijn geluid.


Angelo Boltini
De Utrechtse Angelo Boltini, liet horen dat hij als singer songwriter heel wat potentie heeft. Hij heeft heel wat uurtjes aan zijn gitaarspel gesleuteld en dat is ook te horen, want hij slaat meer dan enkel wat akkoordjes aan. Dat hij graag experimenteert met zijn gitaarspel en zang is goed te horen, maar naast dat dit zeer bewonderenswaardig is, brengt het ook een groot risico met zich mee. Zo hier en daar was zijn set namelijk ietwat slordig en ook zijn jazzimprovisatie was, volgens mij, niet wat het had moeten worden, maar zoals ik hierboven al vermeld had: Boltini heeft heel wat potentie en zal zijn experiment zekerste weten uit kunnen bouwen naar een haarfijn optreden.

Andreas Moe

Andreas Moe was zelfs zo lief om voor-
afgaand aan het concert, via  Facebook
 gratis kaartjesweg te geven!

De vrolijke, energieke Zweed Andreas Moe, stond volledig in contrast met zijn rustige voorgangers. Met een bassdrum, tamboerijn, gitaar en mondharmonica, had hij als one-man-band een hele work-out voor de boeg. Zijn upbeat nummers moesten de zaal aan het dansen houden, en dat kan niet wanneer het hele tempo in zou zakken. Tussen de nummers door kon de muzikant gelukkig even ademhalen, hij had namelijk genoeg te vertellen. De vrolijke noot was vooral van de cheesy songs, maar zijn nummer +1 spande toch echt de kroon. Om een indruk van de cheesyness te geven, zal ik het refrein even citeren:

‘I love you to the moon, I love you back again,
I loved you from the start, I love you till the end
No mather what I do, I get so much more from you
Cause when I say I love you, you say I love you too’ 

En zo schattig en aandoenlijk als deze tekst is, zo is de singer songwriter zelf ook. Het hoogtepunt van zijn optreden was zijn cover van het nummer All i want van Kodaline in wiens voorprogramma Moe stond. Zelfs dit langzame, droevige nummer, gaf hij een vrolijk tintje. Het zestienjarige meisje in mij, kwam weer helemaal naar boven.

The Talk Show Host/ Dennis de Beurs
De beste Singer Songwriter van Utrecht was deze avond niet zo op zijn best. Hij vertelde dat hij de avond van tevoren een vrijgezellenfeest had gehad en dat was te horen. Zijn uithalen waren niet zo heel mooi en de rode draad die hij tussen de nummers spon, was helemaal gerafeld. Hij kondigde zijn nummers aan de hand van vragen aan. Ze moesten het publiek aan het denken zetten, wat natuurlijk een mooie opzet was geweest, als het had gewerkt. Volgende keer beter!

Rea Morris
De enige vrouwelijke artiest van de avond was Rae Morris, zij had in tegenstelling tot de andere artiesten wel een full band meegenomen, wat ik eigenlijk wel een beetje jammer vond. Dit deed echter niet af aan haar vrijwel perfecte performance. De band was helemaal opelkaar ingespeeld en bij hun nummer Calling leek ik niet de enige te zijn, die zich verbaasde dat het nummer bekend klonk. Tussen de nummers door kwam Morris een beetje over als een awkward, giechelende meisje, maar wanneer haar vingers de toetsen raakten en ze begon met zingen was dit compleet weg. De band had ook de eer om het rustpunt van de avond in te zetten. Bij Don’t go was het hele publiek muisstil, niemand sprak, iedereen luisterde. Het optreden van Rea Morris en haar band klopte gewoon helemaal en Marit en ik waren het er al over eens dat het zonnetje van Engeland zeker een Pinkpopwaardige act heeft neergezet.

Daniel Tempelman

Daniel Tempelman in het knusse zaaltje onder Cloud 9

Het laatste lokale talent wist waar zijn sterke en zwakke punten zaten en stak dit niet onder stoelen of banken. Hij was namelijk slecht in meerdere nummers in dezelfde stemming schrijven, maar hij was dan wel weer goed in de stiltes die het constante omstemmen veroorzaakten op te vullen met praatjes. Hij speelde korte liedjes over het dagelijkse leven, zoals een nummer, geschreven in de derde persoon, over een koppel dat eruitziet alsof het niet langer meer een koppel zal zijn en een liedje over jezelf onder de stoep willen begraven. Tempelmans liedjes waren kort maar krachtig, zijn praatjes net iets te lang.




Jon Allen

Van de hoofdact van de avond hebben we jammer genoeg een stuk gemist, omdat we de laatste trein naar the dirty south moesten halen, maar wat we hebben meegekregen was ronduit goed. De singer songwriter had enkel een pianist meegenomen, wat na het eerste nummer voor problemen bleek te zorgen bij het geluid. De zanger gaf aan dat de monitoren niet goed stonden ingesteld en dit leek niet zo makkelijk te verhelpen dan ik dacht, want het heeft zeker vijf minuten geduurd voordat Allen weer verder kon met zijn set. In het publiek kon je gelukkig niks merken van het geluidsmankement en de artiest maakte er gelukkig gewoon het beste van. Bij een van de eerste nummers liet hij iedereen al meezingen, waardoor de goede sfeer die in Cloud 9 hing nog beter werd. Bij zijn eerste echte upbeat dansnummer, moesten we jammer genoeg terug naar huis. Na twijfelende blikken en een paar keer ‘Ah kom nou, nog één nummertje’ besloten we toch verstandig te doen en naar de trein te gaan. Een goede reden om in de toekomst nog eens een Jon Allen concert te bezoeken, want wat we hebben gehoord, was voor herhaling vatbaar.