Lieve Krul; Herfstdipje

Lieve Krul,

Wat een week, wat een ups and downs... Je merkt het aan alles en iedereen: de zomer is voorbij. Jassen worden tot aan de keel dicht geritst en blote benen worden ingewisseld voor zwarte panty's en lange broeken. De kou, de kortere dagen, het besef dat het jaar weer bijna ten einde is en dat geen van je goeie voornemens is uitgekomen, maken de herfst tot een akelige periode van zelfreflectie, opsommingen van gebeurtenissen en hersenspinsels die je vertellen wat je deze zomer eigenlijk had moeten doen.

Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar hier zijn veel mensen stront chagrijnig door het vallen van de bladeren, de wind en de regen. Een 'herfstdipje' noemen ze dat. Jammer dat ze het dipje niet bij zichzelf kunnen houden en het moeten afreageren op anderen.

Afgelopen maandag was, voor mijn gevoel, de eerste echte herfstdag. De dag begon leuk, ik kwam een goede vriendin in de trein tegen en we hebben lekker bijgekletst. Maar eenmaal aangekomen op de unie begon de rompslomp. De opdracht waar ik erg trots op was, werd afgekeurd en toen alle colleges om half 6 eindelijk geëindigd waren, sprong ik op de fiets en scheurde ik uit mijn favoriete zwarte skinnyjeans.

Eenmaal thuis aangekomen trok ik zomaar een broek aan, die totaal niet paste bij de rest van de kleding die ik droeg, onder het mom: Ik kom toch nergens meer waar veel mensen zijn. Fout gedacht dus, want bij de Albert Heijn was het bizar druk. Ik liep daar dus in mijn knalroze broek met lange paarse top (verschrikkelijk hè?), word ik bij de kassa ook nog voor 'kinderachtig' uitgemaakt omdat ik een man niet voorliet. Geloof me, ik stond op het punt hem voor te laten, maar hij had zijn vraag nog niet eens fatsoenlijk gesteld, of hij trok al de conclusie dat ik hem mijn plek in de rij toch niet zou geven. Dit veroorzaakte een hoop gescheld en getierelier, die man kon een scène schoppen, niet normaal. Alsof hij het van tevoren geoefend had.

Eenmaal thuis, toen ik lekker spek was aan het bakken, bleek dat karma nog steeds niet toegeslagen had bij mensen die dat naar mijn mening toch echt wel verdienen. Op dit moment lacht het geluk diegene toe, terwijl ik zeer in twijfel trek of die persoon het wel verdiend.

Ik kon wel huilen, wat een dag! Gelukkig had ik het afgelopen weekend een nieuwe singersongwriter ontdekt, maar door lack of time had ik nog geen moment gehad om er goed naar te luisteren. Dit besloot ik, na alle slechte gebeurtenissen van die dag maar te doen. Wat een hoogtepunt was dat, It totally made my day!(; 

Op een paar momenten had ik graag je armen om me heen gehad, want ook ik ben slachtoffer van een heus herfstdipje, maar ik red me wel Krul, maak je maar geen zorgen. Ik zet gewoon goeie muziek op en dan kan ik de wereld lekker helemaal vergeten, vooral in de staat waarin ze nu verkeerd...

Liefs,