Story based on 'Right Girl' - The Maine
"I've never been the best with my mouth
Try to stay smart but the dumb comes out
Maybe I'm shy, I drive an old car
Maybe I'm amazed that I got this far
And I got my stand-bys waiting on the line
But the hardest part is knowing that it won't be her this time"
'Kom mee!' Ik gooi het geld in de taxi en trek Delacour mee de auto uit. Ik pak haar hand stevig vast en neem haar mee het park in. 'Waar ben jij mee bezig!? roept ze verbaasd, ze giechelt. Ik besluit geen antwoord te geven, ze komt er wel achter. Ik kom graag in het park, ken het van binnen en buiten. Alle grasveldjes, speeltuintjes, stille plekjes...
Delacour stopt en trekt haar hand uit mijn hand.
‘Wat zijn we hier aan het doen?’ Zegt ze, het gegiechel van net is veranderd in ernst. Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt me recht in mijn ogen aan, ‘hoe weet ik dat je niet een of andere kidnapper bent, die me hier gaat verkrachten?’
‘Dat weet je gewoon,’ zeg ik. ‘Als je het niet wist was je allang weggerend en niet deze discussie begonnen.’
Delacour zegt niks meer, ik zie aan haar ogen dat ze twijfelt. Omdraaien of meegaan? Expres wacht ik nog even, laat nog even de spanning hangen.
'Waar gaan we heen?' vraagt ze nogmaals.
'Dat zie je wel,' zeg ik, 'maar geloof me, je zal er geen spijt van krijgen.'
'Ja, dat klinkt erg geloofwaardig. Als ik nu niet met je meega, probeer je me zeker te lokken met snoep?'
Ik lach, 'had dat gewerkt dan?'
Ze glimlacht, 'wat voor een snoep heb je?'
'Jammer genoeg helemaal niks...' zeg ik, en ik zet mijn meest teleurgestelde gezicht op, 'Ik wil je alleen maar iets heel leuks laten zien.'
'Als je dadelijk je broek aftrekt ben ik echt weg hoor!'
'Nee, nee, nee echt niet!' verzeker ik Delactour, 'tenzij je dat heel leuk vindt natuurlijk?'
Ze lacht, 'ik kies voor het heel leuke dat niet te maken heeft met jouw broek.'
'Oké dan, lets go!'
-
‘Hier links, dan zijn we er.’
Delacour kijkt me verbaasd aan, ‘het pad loopt rechtdoor hoor.’
‘I know, volg me maar gewoon.’
Aan de linkerkant van het pad staan twee hoge, brede struiken die ervoor zorgen dat je het smalle paadje niet vanaf het hoofdpad ziet. Ik duw de struiken opzij en loop erdoorheen richting het grote meer dat in het midden van het park ligt. Ik wacht even tot Delacour zich ook door de struiken heeft geperst en samen lopen we verder.Tot nu toe ben ik hier altijd alleen geweest. Ik had nooit iemand gehad met wie ik het wilde delen.
Waarom ik, na een avond flink drinken met een random meisje richting het meer ga? I blame the alcohol.
'Oké, dit stukje is een beetje vervelend,' zeg ik als we bij een stuk grond met dichte begroeiing aankomen. Delacour knikt alleen maar, volgens mij gaat dit allemaal zo tegen haar principes in, dat ze haar verstand maar op nul heeft gezet. Gebukt worstelen we ons door het dichte takkenbos. Als ik de laatste takken wegduw, stop ik even en glimlach bij het zien van de plek. Delacour komt naast me staan en klopt de viezigheid van haar kleren af.
‘Ik hoop toch dat dat het waard was, want …' bij het zien van het plekje valt haar mond spontaan open. De plek is omringt door bomen en struiken. Zo ver ik weet, is er niemand, behalve ik, die weet dat deze plek bestaat. Het is de beste plek als je even alleen wil zijn. Het maanlicht schijnt precies tussen de bomen door en laat het water van het meer glinsteren. Een omgevallen boom aan de rand van het bos zorgt voor een bankje met uitzicht op het meer. Delacour loopt langs me en gaat aan het water staan.
‘Wow!’ is het eerste wat ze zegt als ze haar ogen uitgekeken heeft. Ik glimlach om haar reactie.
‘Waarom laat je me dit zien?’ vraagt ze even later als we op de boomstam plaats genomen hebben.
‘Ik weet het niet, een echte spontane actie, zullen we maar zeggen.’
Ze lijkt genoegen te nemen met dat antwoord en doet haar tasje open. Ze haalt een flesje tevoorschijn en neemt er een flinke slok uit. Daarna rijkt ze mij het flesje aan. Ik pak het en neem ook een slok. Ah, Whiskey, dat kan er nog wel bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten