Excuses excuses!

Een van de eerste keren dat ik haar vast had

Allereerst wil ik mij even verontschuldigen, ik ben door alle hectiek thuis en op school vorige week vergeten mijn vrijdag post te maken. Vandaar dat er dus niks online was. 

Daarnaast zal er deze week ook geen uitgebreide post online komen. We hebben vandaag één van onze konijntjes in moeten laten slapen en zoals jullie wel kunnen begrijpen staat mijn hoofd even niet naar bloggen. 

Loesje en Pluisje

We hadden twee konijntjes, Loesje en Pluisje, Pluisje heeft altijd een enorme zwakke gezondheid gehad, er was altijd wel iets aan de hand. Ondanks dat was ze heel vrolijk en gelukkig, ze gaf veel kusjes en je mocht haar zoveel knuffelen als je wilde. Ik was vroeger bang voor alle dieren, inclusief konijntjes. De laatste paar jaar ben ik met hulp van Pluisje over mijn angsten hiervoor proberen te komen. Ik durfde ze bijvoorbeeld niet op te tillen of op het gras te liggen als ze buiten waren, bang dat ze aan me zouden snuffelen of op me gaan zitten(ja dat deed pluisje ook haha). Langzamerhand werd ik steeds meer vertrouwd met ze en kreeg ik ook vertrouwen in mezelf dat ik haar niet zou laten vallen als ze plotseling zou bewegen(dat was altijd mijn grootste angst). Vandaag de dag is mijn grootste wens om ooit een konijntje in mijn huisje te hebben en altijd te kunnen knuffelen. In veel opzichten heeft Pluisje mij erg geholpen en dat maakte dat ze nog belangrijker voor me was en ik nog meer van haar hield. Ook maakte ze me altijd blij en zorgde ervoor dat ik me geliefd voelde wanneer ze me weer eens belaadde met kusjes.

Altijd maar kusjes geven

Laatste paar maanden ging har gezondheid erg achteruit, ze kreeg ineens abcessen boven haar oog en ontsteking in de traanbuizen waardoor de oogleden aan elkaar plakten. Dit zorgde ervoor dat we haar 3 keer per dag moesten verzorgen en het schoon maken. Eind januari kreeg ze weer een abces boven haar oog maar ipv dat het op een gegeven moment kapot ging, bleef het zitten. Na een mand vonden we het genoeg en zijn we naar de dierenarts geweest. (ze kunnen zo'n abces gedeeltelijk operatief verwijderen maar dat is een zware ingreep voor het beestje en at doen ze dus alleen als het niet vanzelf kapot ging). Niet afgelopen maandag, maar de maandag ervoor is ze eraan geopereerd en we hoopten dat het nu eindelijk beter zou worden. We moesten haar zelf antibiotica toedienen met een spuit, wij als onervaren mensen konden dat dus ook niet, daarom gingen mijn ouders woensdag naar de dierenarts zodat hij het laatste spuitje kon zetten. Hij merkte toen op dat het oogje wel heel erg naar voren stond, alsof de oogbal uit z'n kas werd gedrukt. Dit kon twee dingen betekenen: Of het abces was gedeeltelijk ingedaald doordat hij er zo lang zat(wat betekend dat het rond de zenuwen komt te zitten en dan kunnen ze het niet weghalen zonder schade aan te richten, dus geen optie) of een tumor(die kunnen ze dan helemaal weghalen, met het oogje en dan kan ze gewoon door leven).

Nu kregen we de optie om haar gewoon in te laten slapen of de operatie te doen waarbij de dierenarts zou kijken of het een tumor was of pus uit het ingedaalde abces. In het gunstigste geval zou ze de operatie overleven en met één oog door het leven gaan, hier merken de beestjes helemaal niks van en het vermindert ook niet hun welzijn. In het ergste geval zou ze niet meer wakker worden uit de operatie omdat het onmogelijk zou zijn om het pus te verwijderen vanuit de plek waar al die zenuwen naar de hersenen gaan(dit zou alleen maar haar leven slechter maken, met complicaties en pijn en weet ik veel wat.

We besloten de operatie te proberen, dan hadden we in ieder geval alles gedaan om haar te redden. Ik ben donderdag ochtend heel vroeg vanuit Leiden naar huis gegaan zodat ik haar in ieder geval nog één keer kon zien en knuffelen. We kregen een telefoontje dat het dus het ergste geval was met de vraag of hij haar mocht laten gaan. en natuurlijk willen we haar niet onnodig laten lijden, en hoeveel pijn het ook doet, we hebben haar laten gaan.

Het is dus wel te begrijpen dat ik me niet geweldig voel en op dit moment alleen maar kan huilen. Ze zou over een week 5 jaar worden en ze was het liefste konijntje in de wereld.

Ik ben me volledig ervan bewust dat dit een verdrietige blogpost is en volgende week ga ik weer gewoon over positieve dingen bloggen, maar ik wilde dit even van me af schrijven zodat jullie ook begrijpen wat er aan de hand is. Afgelopen 2 maanden hebben vrijwel volledig in het teken van het konijntje gestaan en ik hoopte dat het nu eindelijk beter zou worden, maar helaas mocht het niet zo zijn.

Een heel fijn weekend gewenst,
heel veel liefs<3