Catawba River Fox & Nachtschade, Poppodium VOLT Sittard

De Catawba River Fox is even zeldzaam als de optredens van de gelijknamige band. Het groepje muzikanten, bestaande uit de leden van DeWolff en muzikanten uit FAUT HAUT, The Cosmic Carnival en The Rag Trade, heeft in zijn drie-jarig-bestaan maar een paar optredens gegeven. Met Nachtschade als voorprogramma was het zeker dat Pablo van de Poel en consorten er een zeer aangenaam avondje van zouden gaan maken. De perfecte reden om alles om je heen te laten vallen en met het dichtstbijzijnde voertuig richting Sittard te reizen. De avond zelf werd door Poppodium Volt omschreven als “Zompige delta-blues met een flinke dosis rock” en gelijk hadden ze, want het woord “zompig” zal nog meerdere malen in dit stuk voorkomen. 

3 heren van Nachtschade, 
Foto door JL Band en Concert Fotografie

Bij binnenkomst werden Neefje en ik direct bevangen door het duistere circus dat Nachtschade heet. De zware, warme klanken van War vulden alle hoekjes van de zaal met een dikke mist van geluid. Na deze slepende oorlog zetten de heren een nummer in dat klonk als een Sirtaki, maar dan natuurlijk wel met een scherp rockrandje. Om nog iets meer diversiteit aan hun show toe te voegen speelden ze daarna het zwoele tangonummer She’s a dancer dat in het refrein overgaat in een zompige hoempapa. Dat de mannen niet alleen qua muziekgenres, maar ook qua kunstvormen van alle markten thuis zijn, laat gitarist Bram van den Brekel horen. Na een rockversie van het Amerikaanse volkslied wordt het stil in de zaal en zet hij een prachtig gedicht in over hoe het is om een artiest te zijn. Het gedicht was een mooie brug naar het, door Bram gezongen, nummer Clown. Na dit rustpunt gingen de voetjes van de vloer in The Architect. Nachtschade sloot af met The worst actor; een nummer over de verlegen “hopeless romantic”, waar iedere verliefde ziel zich wel in kan herkennen.

Zanger en bassist Maarten Stok die er een feestje van bouwt!
Foto door JL Band en Concert Fotografie

Of het kwam door de lange rokjas van de leadsinger en het rood/wit-gestreepte shirtje van de drummer die het geheel een soort circusair gaven, de veelzijdigheid aan muziekstijlen, het prachtige gedicht in een typische Willem Elschot-stijl, of de vloeiende over-all performance. Nachtschade heeft me geen minuut verveeld en ik heb de heren met open mond aanschouwd. Muziek is niet enkel een instrument bespelen, het is een performance neerzetten, grenzen overschrijden. Muziek is kunst. De mannen van Nachtschade hebben dit zeer duidelijk gemaakt in hun theatrale ode aan de nacht.

Groepsfoto voorafgaand aan het concert, genomen door JL Band en Concert Fotografie

Catawba River Fox opent zijn show boordevol energie, maar bouwt na het tweede nummer al een rustpunt in met How, dit is ook het eerste nummer waarin gitarist Stefan Wolfs achter zijn pedal steel duikt en zo de rauwe klank net dat beetje zachter maakt. Na een supersonische gitaarwissel kunnen we de cowboylaarzen aantrekken, want er kan gelinedanced worden. Robin Piso knalt wederom een fenomenale solo uit zijn vingers die langzaamaan oplost in een stilte, die drummer Mischa Porte zo lang mogelijk probeert te rekken voordat hij het tweede gedeelte van het nummer inzet. Er volgt nog een strakke bongosolo en stevige bassolo waarna de band zich waant in een echte southern jamsessie. Na een ijzersterke cover wordt er weer een rustpuntje ingebouwd met Catawba’s eigen nummer Gold Blossom Meadow en de tweede cover van de avond: It’s time van Cowboy. De zaal werd weer helemaal ontspannen en klaargestoomd voor misschien wel het beste nummer van de avond. Ballad for the Narrow Minded heeft een zeer aanstekelijk gitaardeuntje dat je lijkt mee te voeren op de deinende stroom van de echte Catawba river. Pablo weet halverwege het nummer als geen ander een kolkende gitaarsolo ten gehore te brengen en netjes als hij is, stelt hij, net voor de laatste stroomversnelling, nog even zijn bandleden voor. De bandleden verlaten het podium, maar het publiek wil meer. Na een paar minuten duisternis, besluit Catawba River Fox toch nog een paar nummertjes te spelen. Volledig in contrast met de voorgaande muziek, klonk het toegift van de band helemaal niet meer zompig en relaxt, maar juist heel upbeat en vrolijk. Pablo en Stefan zetten nog een heuse gitaarbattle in, waarvan we niet konden beslissen wie uiteindelijk de winnaar was. De show was nu toch echt ten einde, want alle nummers van de lp waren gespeeld. Na een buiging verlieten de muzikanten het podium, allen met een smile van oor tot oor.

Catawba's three frontmen, foto door Stijn Kraft

Catawba River Fox mag dan wel bekend staan als “DeWolff And Friends”. Het kleine, rode neefje van de wolf weet zich toch goed te onderscheiden van zijn grote grijze voorbeeld. De muziek van Catawba is relaxter, rustiger en beheerster dan de snoeiharde Rock and Roll van DeWolff. Met zes muzikanten op het podium zijn de mogelijkheden van de band onbegrensd, zo zingt drummer Luca van de Poel een paar nummers op de voorgrond mee en is er plek voor uitgebreide percussie. Alles stond goed onder elkaar en met de grote kalmte van de Catawba River zelf, kregen we een muzikale rondleiding door het broeierige zuiden.